پرش به محتوا 
زبان‌های شرق آسیا برای بسیار اسرارآمیز و بیگانه به نظر می‌رسد، به همین دلیل بسیاری از مردم را مجذوب خود می‌کنند. چینی، ژاپنی و کره‌ای سه زبانی هستند که از نظر جغرافیایی به هم نزدیکند و اغلب با یکدیگر مقایسه می‌شوند. اما بر خلاف انتظار این سه زبان مشابه نیستند و با هم تفاوت‌های اساسی دارند.
چینی زبانی با بیش از ۱.۴ میلیارد گویشور است. کره‌ای هم به علت نفوذ فرهنگ کره‌ای از طریق موسیقی و فیلم، به زبانی محبوب برای یادگیری تبدیل شده است. زبان ژاپنی هم علاقه‌مندان خاص خود دارد. بعضی افراد به دلایلی مانند فعالیت در زمینه ترجمه تخصصی در این زبان‌ها، سفر و ادامه تحصیل در این کشورها، سرگرمی و … قصد یادگیری یکی از این زبان‌ها را دارند.
اما کدام زبان سخت‌تر است؟ دستور زبان چینی آسان‌تر است یا کره‌ای و ژاپنی؟ سیستم‌های نوشتاری این سه زبان چه تفاوت‌هایی با هم دارد؟ کدام زبان برای یادگیری بهتر است؟
اگر شما هم درباره تفاوت‌ها و شباهت‌های زبان‌های چینی، ژاپنی و کره‌ای کنجکاوید، در ادامه این پست وبلاگ همراه ما باشید.
سیستم‌های نوشتاری چینی، ژاپنی و کره‌ای چه تفاوت‌هایی با هم دارند؟
در گام اول به بررسی سیستم‌های نوشتاری زبان‌های چینی، ژاپنی و کره‌ای می‌پردازیم. کره‌ای، ژاپنی و چینی همگی به صورت افقی نوشته می‌شوند. البته در گذشته، چینی از بالا به پایین نوشته می‌شد ولی بعد از استانداردسازی، این زبان نیز به صورت افقی نوشته می‌شود.
در حالی که در نگاه کلی، سیستم نوشتاری این سه زبان مشابه هم به نظر می‌رسند اما در واقعیت، ماجرا متفاوت است.
چینی؛ زبانی با بیش از ۳۰۰۰ کاراکتر
افرادی که برای اولین بار قصد یادگیری زبان چینی را دارند، معمولا درباره الفبای این زبان می‌پرسند. اما نکته جالب این است که چینی الفبا ندارد. بلکه بیش از ۳۰۰۰ کاراکتر نوشتاری دارد. این امر تا حدودی یادگیری خواندن و نوشتن به زبان چینی را سخت می‌کند.
هر کاراکتر چینی یک یا چند معنی دارد و کاراکترها در ترکیب با هم، کلمات متفاوتی را می سازند. هم‌چنین حروف چینی تصویری هستند، به این معنی که آنها از تکامل و تغییر تصاویر ایجاد شده‌اند. به همین علت بسیاری از افراد غیر بومی احساس می‌کنند که نوشتن حروف چینی مانند نقاشی است.
شایان ذکر است که حروف چینی دارای دو سبک نوشتاری ساده و سنتی هستند. در کشور چین از کاراکترهای ساده شده برای نوشتن متون استفاده می‌شود. در حالی که در هنگ کنگ، ماکائو و تایوان از کاراکترهای سنتی را برای نوشتن به کار می‌برند. کاراکترهای ساده‌شده و سنتی با یکدیگر مطابقت دارند، تلفظ یکسانی دارند و تنها متفاوت نوشته می‌شوند.
ژاپنی، زبانی با سه سیستم نگارشی
زبان ژاپنی از الفبای هجایی (۴۸ هیراگانا و ۴۸ کاتاکانا) و ۲۰۰۰+ کانجی (کاراکترهای چینی) تشکیل شده است. هیراگانا پایه و اساس یادگیری ژاپنی است که با آن می‌توانید اصول تلفظ ژاپنی را بیاموزید. در مقایسه با هیراگانا، کاتاکانا بیشتر برای کلمات غیر ژاپنی یا قرضی استفاده می‌شود.
اولین چیزی که باید بدانید این است که کانجی (بر خلاف هیراگانا و کاتاکانا) همیشه مجموعه‌ای از نمادها نیست که در کنار هم کلمات را بسازند. گاهی یک کاراکتر کانجی به تنهایی نشان‌دهنده یک کلمه است. هم‌چنین معمولا از هیراگانا و کاتاکانا برای توضیح معنی یا تلفظ کانجی استفاده می‌کنند.
کره‌ای، زبانی با الفبای جوان
زبان کره‌ای مدرن سیستم نوشتاری بسیار ساده‌تری نسبت به چینی و ژاپنی دارد. هانگول الفبای رسمی برای نوشتار زبان کره‌ای است که از ۴۰ حرف (۲۱ مصوت و ۱۹ صامت) تشکیل شده است. در گذشته از سیستم نوشتاری هانجا (کاراکترهای چینی) برای نوشتن این زبان استفاده می‌شد. اما به علت سختی یادگیری این کاراکترها، پادشاه سجونگ در قرن ۱۵ میلادی الفبای هانگول را اختراع کرد. امروزه کره‌ای‌ها، کمتر از کاراکترهای هانجا در زندگی روزمره خود استفاده می‌کنند.
در کره ای، هر حرف صدادار و صامت را می توان به صورت جداگانه یا ترکیبی برای تشکیل کلمات استفاده کرد. یادگیری هانگول نسبتا آسان است و در مدت زمان کمی می‌توان به آن مسلط شد.
چگونه می‌توان نوشتار چینی، ژاپنی و کره‌ای را از ظاهر آنها تشخیص داد؟
وقتی به چند ویژگی کلیدی توجه می کنید، در واقع چندان سخت نیست. اولاً، بین جملات یا متون کره‌ای فاصله‌هایی مشابه انگلیسی وجود دارد، در حالی که چینی و ژاپنی چنین فضایی ندارند. حروف چینی تا حدودی مربع به نظر می‌رسند در حالی که حروف ژاپنی گردتر و منحنی‌تر هستند. کاراکترهای کره‌ای اشکال دایره‌ای زیادی دارند که در سیستم نوشتاری دو زبان دیگر وجود ندارد.
به طور کلی، چینی نسبتا متراکم به نظر می‌رسد، پس از آن ژاپنی و کره‌ای به گونه‌ای است که گویی فضای زیادی را اشغال کرده است.
کدام‌یک سخت‌ترین تلفظ را دارد؟
همانطور که قبلا ذکر شد، چینی و کانجی الفباهای آوایی نیستند. بنابراین هیچ قانونی به جز به خاطر سپردن تلفظ هر کاراکتر چینی وجود ندارد و همین امر در مورد کانجی در ژاپنی نیز صدق می‌کند. برای استانداردسازی ماندارین، پینیین به عنوان سیستم آوایی برای تلفظ حروف چینی با استفاده از الفبای لاتین ایجاد شد.
مهمتر از آن، زبان چینی زبانی لحنی است و معانی کلمات به طور مداوم بر اساس لحن آنها متفاوت است، البته این امر در ژاپن، کره یا انگلیسی این چنین نیست. بنابراین، می‌توان گفت که زبان چینی از نظر تلفظ دشوارترین زبان در بین کره‌ای، ژاپنی و چینی است.
برای انگلیسی زبانان، تقریباً تلفظ تمام هجاهای ژاپنی آسان است. تلفظ ژاپنی در مقایسه با سیستم نوشتاری پیچیده آن، ساده‌ترین بخش است.
تلفظ کره‌ای نیز سخت‌تر از ژاپنی است. زبان کره‌ای دارای هجاهای پیچیده‌ای است، مانند مصوت‌های مرکب و صامت‌های مصنوعی. اما خبر خوب این است که هانگول کاملاً آوایی است، بنابراین هرچه نوشته می‌شود، همان هم خوانده می‌شود.
کدام یک سخت‌ترین دستور زبان را دارد؟
در ادامه به بررسی دشواری گرامرهای چینی، کره‌ای و ژاپنی می‌پردازیم. به صورت کلی می‌توان گفت که سخت‌ترین دستور زبان برای زبان ژاپنی است و جایگاه دوم نیز به گرامر کره‌ای تعلق می‌گیرد. با این حال، دستور زبان چینی بسیار آسان است.
دستور زبانی چینی؛ نسبتا شبیه به انگلیسی
ممکن است از هزاران کاراکتر چینی و تلفظ سخت آنها ترسیده باشید. با این حال، چینی هنوز نقاط قوت خود را دارد، از جمله قوانین دستور زبانی ساده. از چینی باستان که بگذریم، دستور زبان چینی مدرن احتمالاً یکی از ساده‌ترین دستور زبان‌ها در میان همه زبان‌ها است.
برای شروع، زبان چینی حروف اضافه، صرف افعال یا تغییرات زمان ندارد. این امر بدین معنی است که شما نیازی به حفظ تمام آن قوانین سخت و پیچیده را ندارد ندارید. هم‌چنین، چینی‌ها سیستم افتخاری (برای نشان دادن ادب) را که هم ژاپنی‌ها و هم کره‌ای ها دارند، ندارند. چینی مانند انگلیسی، از قاعده فاعل+ فعل+ مفعول پیروی می‌کند.
ژاپنی؛ پیچیده‌ترین دستور زبان
دستور زبان ژاپنی احتمالاً پیچیده‌ترین دستور زبان در سطح جهانی است. به عنوان مثال، ۱۳ شکل مختلف از هر فعل ژاپنی وجود دارد و هنگامی که با زمان ترکیب می شود، حتی اشکال بیشتری نیز به وجود می‌آیند.
علاوه بر این، سیستم افتخاری زبان ژاپنی، گوینده را ملزم می‌کند که سطوح ادب گفتار را بسته به شنوندگان و موقعیت‌های مختلف تغییر دهند. بسیاری از ژاپنی‌های بومی نیز حتی خودشان در این مورد اشتباه می‌کنند! ترتیب جملات در ژاپنی همانند فارسی، فاعل+ مفعول+ فعل است.
گرامر کره‌ای؛ مشابه ژاپنی
گرامر زبان کره‌ای از نظر سیستم افتخاری و ساختار جمله بسیار شبیه به ژاپنی است. با این حال، سیستم دستور زبان کره‌ای ساده‌تر از ژاپنی است. به عنوان مثال، صرف افعال در کره‌ای آن‌قدر هم پیچیده نیست.
تاریخچه زبان‌های چینی، ژاپنی و کره‌ای
اکنون شما با جنبه‌های مختلف این سه زبان برای یادگیری آشنا شده‌اید. در ادامه به تاریخچه این زبان‌ها می‌پردازیم تا بیشتر این زبان‌ها را درک کنید.
چینی؛ یکی از قدیمی‌ترین زبان‌های جهان
چینی با بیش از ۱٫۳ میلیارد گویشور بومی، بیشترین تعداد گویشور را در جهان دارد. در عین حال، چینی یکی از قدیمی‌ترین زبان‌های زنده جهان نیز هست. گفته می‌شود که بر روی استخوان‌هایی (مورد استفاده برای پیش‌گویی) با قدمت بیش از ۶۰۰۰سال، نویسه‌های چینی یافت شده است.
با این حال، در طول تاریخ طولانی خود، زبان چینی انواع مختلفی از گویش‌ها و زبان‌ها از جمله زبان کانتونی را توسعه داده است. از آنجایی که این گویش‌ها به طور قابل توجهی متفاوت هستند و درک متقابل ندارند، ماندارین همچنان زبان رسمی چین است.
بنابراین اگر مایل به یادگیری زبان چینی هستید، اغلب پیشنهاد می‌شود که با ماندارین شروع کنید. زیرا ماندارین نه تنها در همه جای سرزمین اصلی چین، بلکه در تایوان، ماکائو و بسیاری از نقاط آسیای جنوب شرقی نیز قابل درک است.
ژاپنی؛ تحت تأثیر چینی
زبان ژاپنی از نظر تلفظ، واژگان و سیستم نوشتاری به طور چشمگیری تحت تأثیر زبان چینی قرار گرفته است. در دوران باستان، ژاپنی فقط صحبت می‌شد و نوشته نمی‌شد. زمانی که حروف چینی در قرن سوم پس از میلاد وارد ژاپن شد، همه چیز تغییر کرد.
در زمان سلسله تانگ (۶۱۸-۹۰۷)، ژاپن زبان و فرهنگ چینی را در همه زمینه‌ها مطالعه کرده بود. ژاپنی‌ها بر اساس حروف چینی که آموخته بودند، کانجی را مطابق با نیازهای زبان ژاپنی ساختند. امروزه، هنوز هم می‌توان بسیاری از کانجی (حرف‌های چینی) را در زبان ژاپنی بیابید. هم‌چنین بسیاری از چینی‌ها می‌توانند آنها را بدون یادگیری زبان ژاپنی، بخوانند.
کره‌ای؛ زبانی جذاب برای یادگیری
قبل از دوران مدرن، کره‌ای مانند ژاپنی عمدتاً با حروف چینی نوشته می‌شد. پس از جنگ جهانی دوم، زمانی که شبه جزیره کره از حکومت استعماری ژاپن استقلال یافت و آگاهی ملی افزایش یافت، لغو استفاده از حروف چینی به یک اجماع ملی تبدیل شد. در سال ۱۹۴۵، کره شمالی و کره جنوبی حروف چینی را ممنوع کردند و هانگول، سیستم نوشتاری آوایی را که توسط پادشاه سجونگ در سال ۱۴۴۳ اختراع شد، ترویج کردند.
کره‌ای یکی از جذاب‌ترین زبان‌های امروزی است. در طول دو دهه گذشته، فرهنگ کره‌ای موجی از محبوبیت را در سراسر جهان تجربه کرده است زیرا بسیاری از جوانان، شیفته موسیقی و سریال‌های کره‌ای شده‌اند. احتمالاً به همین دلیل است که بسیاری از مردم در حال یادگیری این زبان هستند.
کدام یک راحت‌تر است، چینی، ژاپنی یا کره‌ای؟
تعیین سختی یا آسانی یک زبان کار چندان آسانی نیست. ابتدا باید سه جنبه تلفظ، نوشتار و دستور زبان را در نظر بگیرید. هم‌چنین هدف شما نیز از یادگیری این زبان‌ها مهم است. به صورت کلی می‌توان درباره جنبه‌های مختلف این سه زبان، این چنین گفت:
سیستم نوشتاری (از نظر دشواری): ژاپنی ≈ چینی > کره‌ای
تلفظ (از نظر دشواری): چینی > کره‌ای > ژاپنی
دستور زبان (از نظر دشواری): ژاپنی > کره‌ای > چینی
